Rozdział I "Ostatni gwóźdź do trumny"

UWAGA!

Proszę nie zrazić się początkowym tekstem historycznym! Fakty w nim zawarte zostały wymyślone na potrzebę mojej historii! Miłego czytania, jednak ostrzegam, że wartka akcja zaczyna się od dwójeczki!

~*~

- „Chlubą założonego przez Henryka Ósmego Cliff był pałac, który jego córka - Elżbieta Pierwsza nazwała „Placem Szeptów”. Niektóre z ludowych legend głoszą, iż fundamenty położono na ruinach Łysej Góry, dlatego właśnie królowa słyszała głosy, w postaci krzyku czarownic. Jednak liczne dochodzenia oraz badania naukowe po raz kolejny wykluczyły wszelki udział istot nadludzkich, uświadamiając historyków w fakcie, jakim okazała się choroba psychiczna Elżbiety, o której natomiast opowiada niewiele podręczników. Mimo wszystko nazwa warownej budowli nie została zmieniona.

 Posiadała ona siedem pięter, nie licząc wierzy głównej. Wokół rozrastał się park, poprzedzony murem obronnym. Od strony zachodniej wybudowano porty, do nich spływały się statki z towarami importowymi i z niego również wypływały. Od początku lat trzydziestych szesnastego wieku, do końca roku tysiąc osiemset czwartego porty Cliff były głównymi portami importowymi Anglii. Jednak podczas reform Napoleona Bonaparte, powszechnie nielubianego w kraju, Plac Szeptów został zburzony, a razem z nim całe Cliff. Cesarz Francuzów wysyłał tam swoich emisariuszy, aby następnie móc zaatakować jedną z głównych siedzib angielskich. Rozwścieczeni dworzanie oraz mieszkańcy Cliff ruszyli do ataku, zatapiając jeden ze statków francuskich, tym samym podburzyli Napoleona do działań wojennych. Na wskutek nieplanowanej bitwy pałac zrównano z ziemią. Mawiają, iż walka miałaby cień szans, gdyby wiedział o niej choćby sam Nelson.

Niestety nawet po upadku cesarza Cliff nie dało się odbudować. Ludzie zaczęli wyjeżdżać, park zarastać i przekształcać się w las, tym samym odcinając miasteczko od reszty Anglii, nazwanej ironicznie „Otwartym Światem”. Dzięki wszelkim obradom, odbywającym się dokładnie w tysiąc dziewięćset dwunastym roku, nazwa została zmieniona na Cliff Of Thorns i taka pozostała po dziś dzień.

Mimo wszystko ci, którzy zdecydowali się zostać stworzyli własną społeczność, budując godne podziwu centrum handlowe, radę miasta z urzędem, kancelarię prawną oraz zejście na plaże. Natomiast na ruinach kościółka utworzono nowy…”

- Gwen… - kartki zaszeleściły w szczupłych, drżących dłoniach je wertujących. Półdługie, muśnięte schludnie bezbarwnym lakierem paznokcie smyknęły po druku, zaznaczając ostatnią, przeczytaną linijkę, a zielone oczy uraczyły spojrzeniem męską postać. Jego twarz, o ostrych rysach rozpromienił delikatnie, pokrzepiający uśmiech.

Facet mógł mieć około pięćdziesięciu lat, na tyle właśnie wyglądał. Wypłowiałe już, ciemne włosy, z siwymi przebłyskami oraz dumnie prezentujące się po bokach zakola optycznie dodawały mu lat, nie ujmowały ich również zmarszczki mimiczne, ani zmęczone, ciemnobłękitne oczy, lecz jego rozmówczyni wiedziała ile dokładnie wiosen przeżył. Wiedziała o nim praktycznie wszystko, gdyż to właśnie ten pięćdziesięciodwulatek ją wychował. Evan Chamberlain – elegancki, bogaty mężczyzna, z przeważnie srogim wyrazem twarzy ją samą obrzucał uśmiechami najróżniejszej maści. Przekazał swoje wartości najlepiej jak potrafił, a wraz z nimi zamiłowanie do historii i umiejętności prawnicze.

- Tato? – odparła Gwen odkładając plik wydruków na blat kuchenny. Następnie sama się na niego wdrapała i chwyciła szklankę soku pomarańczowego.

- Powiedz mi dziecko… - ześwidrował córkę wzrokiem biorąc głęboki oddech – kiedy masz oddać tę pracę?

Zapadła cisza. Oboje zaprzestali mówienie patrząc po sobie. Milczenie przerywała jedynie głośna praca przestarzałej zmywarki, dlatego ani Gwen, ani Evan nie słyszeli oddechu rozmówcy. Młoda kobieta oddychała w sposób dość niespokojny, próbowała uniknąć odpowiedzi, lecz na myśl nie przychodziła żadna, sensowna wymówka. Mężczyzna natomiast brał głębokie wdechy, wręcz pretensjonalnie wypuszczając powietrze przez usta. Szczerze mówiąc nie chciał znać prawdy. Doskonale wiedział, jaka była Gwen i wiedział też, że tym razem nic nie uległo zmianie.

- Za trzy tygodnie – z tymi słowami do kuchni weszła osoba trzecia. Mianowicie kobieta trochę starsza od Gwen Chamberlain. Rude loki pokręciły się na wszystkie strony,  wczorajszy makijaż z pewnością nie został zapomniany, wymięta, męska koszula dopełniała się z majtkami w kropki, a niedospana mina była taką zgniłą wisienką na niesmacznym torcie.

- Umyłaś chociaż zęby? – Gwen pokrótce i pogardliwie skwitowała wygląd rudzielca.

Sama miała na sobie sweter w czarnobiałe, poziome pasy, ciemne spodnie i skurzaną kurtkę, podkreślającą szczupłą sylwetkę. Przytłumione kolory natomiast kontrastowały z mleczną cerą kobiety, podobnie jak czarne niczym smoła, stylowo ułożone, krótkie włosy. Jedynymi kosmetykami okazały się tusz do rzęs, w których długiej, gęstej oprawie prezentowały się zielone oczy, oraz bezbarwny lakier na łamliwych paznokciach. Gwen nie zaznaczała kości policzkowych pudrem, nie miała takiej potrzeby, gdyż i bez tego pięknie się prezentowały. Od czasu do czasu nakładała tylko na dość wąskie usta pomadkę regeneracyjną, ale nic poza tym. Uważała się za osobę ładną, lecz często narzekała, iż nie wygląda na swoje skończone dwadzieścia dwa lata.

- Trzy tygodnie, tatusiu – rudowłosa wyszczerzyła się w kierunku ojca, a następnie pokazała język siostrze. Przeczesując kudły otworzyła lodówkę, aby móc napić się mleka bezpośrednio z kartonu. Mimo tych trzech lat różnicy, to brunetka była dojrzalsza, o czym świadczyło wiele, wiele faktów.

- A kubek to nie łaska? – upierała się Gwen, próbując odwrócić uwagę ojca.

- Trzy. Tygodnie. – powtórzyła ciągnąc pierwszy łyk mleka.

- Przecież słyszę, Lynette – wreszcie głos zabrał Evan mierząc córkę od góry do dołu z lekkim niesmakiem. Nie pochwalał jej zachowań, słomianego zapału, lenistwa, braku ambicji… I mógłby tak wymieniać do wieczora, jednak tym razem musiał skupić uwagę na Gwen. Gołym okiem można było dostrzec jak bardzo faworyzuje młodszą z sióstr Chamberlain. Koniec końców to w niej pokładał nadzieje. Mieli wspólny plan na życie i byli do siebie bardzo podobni. Każdy przyjaciel, bądź pracownik Evana od razu stwierdzał „Tak, to z pewnością córeczka tatusia”, a Gwen nie wzbraniała się w najmniejszym stopniu. Podobnie jak ojciec – zawsze obierała cele teoretycznie niemożliwe, próbowała za wszelką cenę wzbić się na wyżyny własnych możliwości, im starsza była, tym większy respekt czuła do Evana i tym bardziej pragnęła stać się taka jak on. Chciała tylko udowodnić, choćby przed samą sobą, że potrafi być tak dobrym prawnikiem, a może nawet lepszym? Dlatego właśnie zarywała noce i harowała za czterech, przemęczając się niesamowicie.

- Ale to obszerny temat, Firenley prosił o jakieś…

- Nie obchodzi mnie czego chciał wykładowca historii, a czego nie chciał. Masz po prostu przestać, znów zaczynasz? – oboje zupełnie zignorowali obecność Lynette, która oparła się o ścianę obgryzając paznokieć. Mierzyła krewniaków z kpiną, ponieważ nie rozumiała tego zapału do pracy. Ona taka nie była. Od najmłodszych lat pragnęła wystąpić na Broadway’u, a gdy odmówiła składania podań na studia prawnicze doszło do małego konfliktu między nią a Evanem, dlatego wyjechała do Londynu.

- Przecież wiesz, to dla mnie cholernie ważne! – Gwen podniosła głos, robiąc błagalną minę. Prosiła tylko, aby ojciec sprawdził jej pracę dotyczącą miasta, w którym mieszkali, nie chciała kolejnych wykładów.

- Po pierwsze nie takim tonem, po drugie jak ty się wyrażasz, a po trzecie… - Evan również się zdenerwował. To był jeden z nielicznych minusów podobieństwa ich charakterów. Przez uparcie i dumę nie mogli dojść do porozumienia. Albo idealnie się zgodzili, albo okropnie kłócili, nie było nic pomiędzy.

- Nijak, jestem dorosła, nie musisz mnie pouczać…                    

- Okej… - kiedy Gwen poruszyła temat dorosłości, Lynette postanowiła się wtrącić. Wiedziała, że Evan nie znosi faktu, iż jego dzieci dorastają. Czasem odnosiła wrażenie, że utknął w jakiejś uporczywej pętli czasowej. – Był wypadek na krajowej, czytaliście? – poruszyła pierwszy, lepszy temat, który nie podszedł ani jednemu, ani drugiemu.

- A więc po kiego pana przychodzisz do mnie po rady?

- Nie pomyślałeś, że liczę się z twoim zdaniem? – Gwen założyła obie ręce na piersi, posyłając siostrze przelotne, karcące spojrzenie.

- Przeczysz sama sobie, słoneczko.

- Być może – prychnęła – rady w sprawię pracy, nie kazania wychowawcze!

Lynette westchnęła ciężko kierując się w stronę przedsionka. Spojrzawszy na zegar uświadomiła sobie, że spała przesadnie długo. Dochodziła godzina jedenasta, a w tym domu oznaczało to bardzo późną porę. Według zasad Evana powinna wstawać przed ósmą, aby móc jeszcze zaparzyć ojcu kawę. Niedorzeczność. Dla Lynette było to niedorzeczne, co więcej – głupie. Przecież skoro Gwen i tak wychodziła na uczelnię około wpół do dwunastej, co stanowiło problem, aby posprzątała i zrobiła Evanowi śniadanie?! Nie rozumiała, bądź nie chciała rozumieć dorosłego życia. Cóż, Lynette wolała pozostać wiecznym dzieckiem i znała jedną jedyną osobę, która popierała jej zdanie w pełni. Usłyszawszy dzwonek do drzwi to właśnie o niej, bądź prędzej o nim pomyślała najpierw.

Jeszcze raz spojrzała za siebie do kuchni urządzonej w nowoczesnym stylu. Ciemne meble kontrastowały z jasnożółtymi ścianami, jednak ich wykonanie zgrywało się idealnie z najdroższym sprzętem. Zmywarka, mikrofalówka, ekspres do kawy, blendery – na co komu to wszystko? Lynette z pewnością była zwolenniczką prostoty.

Wzdychając ciężko otworzyła drzwi wejściowe, a na jej twarz wpełzł promienny uśmiech. Zawsze tak robiła widząc jego, czasem nawet podświadomie.

Mężczyzna stojący w futrynie miał dokładnie dwadzieścia siedem lat, był przystojny, bardzo przystojny. Dobrze zbudowany, z dość szerokimi ustami, pięknym uśmiechem i ciemnymi, głębokimi oczami. Jego niedługie, jasne włosy zmieszchwiły się delikatnie, ponieważ od samego rana na dworze siąpiło.

- Hej, Lynney – przywitał się z Lynette i zmarszczył czoło – coś ci się stało w twarz?

- Dzięki deklu – wywróciła oczami, dźgając przyjaciela w brzuch obgryzionym paznokciem. Znali się praktycznie od zawsze, oboje doskonale pamiętali jak kradli jabłka z sadu Starego Pana Thopkinsa, który już dawno przewracał się w grobie, doskonale pamiętali pierwszy, przemycony alkohol, doskonale pamiętali jak po raz pierwszy się całowali. Mieli wtedy marne czternaście lat, to nic nie znaczyło. Z tego wydarzenia Lynette przypominała sobie tylko jedno. Świetnie całował i chętnie by do tego wróciła. Niestety zaistniał jeden jedyny problem. Gdy ona „zdobywała Londyn” on zdążył się zaręczyć. Z nikim innym, jak z jej rodzoną siostrą.

- Gwen, Luke przyszedł! – zawołała zapraszając blondyna do środka. Gwen natomiast tylko mruknęła jakieś przekleństwo pod nosem i chwyciła w dłoń torebkę. Zdążyła pogodzić się z ojcem, jednak gdy dowiedziała się, że znów musi wyjechać poczuła żal. Przecież miał zjawić się na prezentacji! Niby to aż trzy tygodnie, jednak z Evanem nigdy nic nie było do końca wiadome. Zawsze miał swoje plany, które przeważnie przekładał nad córki i sprawy rodzinne. Kiedyś tak nie było, lecz i Gwen, i Lynette były już dorosłe, musiały wiedzieć, że nie zawsze u ich boku pojawi się kochający tatuś – tego był zdania.

- Cześć – posłała narzeczonemu niemrawy uśmiech na powitanie. Cieszyła się, że miała go przy sobie. Może i skrajnie się różnili, jednak lekkoduch, którym Luke był ratował humor przemęczonej Gwen niemal każdego dnia.

- Ciężka noc? – gdy mężczyzna pochylił się, aby ucałować Gwen, Lynette obróciła wzrok. Prawdę mówiąc wolała, aby to ją Luke całował, lecz nie chciała się do tego przyznać nawet sobie, a kiedy zaczęli rozmowę bez słowa obróciła się na pięcie i poszła do kuchni.

- Można tak powiedzieć. Muszę dobrze wypaść, ta prezentacja może zadecydować o… - Luke już nie słuchał. Nikt nie chciał słuchać wywodów Gwen Chamberlain na temat przyszłości, tego że zaczyna ją teraz. Bez słowa, udając że porwała go swoją pogadanką otworzył jej drzwi drogiego Mercedesa.

- Wpadniesz dziś do mnie wieczorem? – uciął wreszcie nudnawy, wręcz drażniący temat studiów. Sam nie studiował. Opierał swoją przyszłość na spadku po bogatym ojcu i popularności. Chciał tak samo jak Jonathan McRones przejąć rolę burmistrza Cliff Of Thorns. No bo dlaczego nie? McRonesowie cieszyli się poparciem mieszkańców miasteczka od ponad trzech pokoleń.

- Wieczorem? – oczy Gwen momentalnie błysnęły. Przeniosła zaciekawione spojrzenie na ukochanego, który poruszył zabawnie brwiami. Mijali właśnie ratusz kierując się w stronę uczelni, która leżała po drugiej stronie wąskiej ulicy. – No nie wiem, nie wiem – przybrała oficjalny ton oglądając paznokcie. Luke tylko się zaśmiał i zaparkował pod ogromnym, antycznym budynkiem.

- Dlaczego? – odpiąwszy pas, udał zmartwionego.

- Masz wobec mnie jakieś niemoralne plany? – oblizała lubieżnie usta obracając głowę w stronę Luke’a. Ten tylko wywrócił oczami składając przelotny pocałunek na wargach kobiety, która go nie oddała. – wiedziałam – Gwen otworzyła drzwiczki i już ułożyła nogi na kostce brukowej, gdy blondyn przyciągnął ją do siebie. Tym razem sama musnęła wargi Luke’a szeroko się po tym uśmiechając. Objęła dłonią jego kark, drugą kładąc na torsie. Wtedy wszelkie złe emocje z niej uleciały. Działał na nią, niczym zielona herbata. Przy Luke’u nawet Gwen zapominała o tym, co konieczne. Kochała to, za razem nienawidząc. Był jej słabym punktem, ale nie chciała pozbywać się tej słabości.

- Będę wieczorem – mruknęła w jego usta, następnie je cmokając – i jutro – kolejny cmok – i po jutrze…

- I za tydzień – romantyczną atmosferę panującą w aucie przerwał wysoki, pretensjonalny głos, należący do kobiety, która opierała się o dach Mercedesa. Luke i Gwen momentalnie spojrzeli po sobie, następnie zerkając na intruza.

- Desire – westchnęli w tym samym momencie.

Desire była niewysoką blondynką o chochlikowatej urodzie, która dużymi, ciemnobrązowymi oczyma mierzyła narzeczonych. Prawdę mówiąc okropnie zazdrościła Gwen, ponieważ to ona, podobnie jak większość dziewcząt w Cliff Of Thorns, wzdychała do Luke’a, lecz w tym jednym nie mogła być lepsza, co natomiast budziło w Chamberlain poczucie wyższości. Desire zawsze, ale to zawsze miała wszystko naj. Kiedy Gwen dostawała piątkę w szkole, Desire automatycznie szóstkę, kiedy jakiś chłopak podobał się Gwen, rozmawiał z nią tylko po to, aby wyciągnąć numer telefonu Desire, ładniej się ubierała, ludzie odbierali lepiej jej osobę, momentami Gwen odnosiła wrażenie, że własny ojciec wymaga od niej, aby stała się drugą Desire. Oczywiście te „bzdety” nie przeszkadzały młodym kobietom w pewnym sensie się przyjaźnić. O ile tę relacje można było przyjaźnią nazwać. Chodziły razem na wykłady, czasem spotykały się w centrum, robiły wspólnie zakupy, rozmawiały o błahych sprawach, jednak Gwen jako osoba nieufna nie potrafiła nazwać Desire swoją „duchową siostrą”. Nigdy nie miała przyjaciółki, czego momentami żałowała. Nikt nie chciał jej słuchać, większością spotykała się z prostym stwierdzeniem, mianowicie „Wszyscy ludzie mają problemy”. Owszem, zgadzała się z tym w stu procentach, najzwyczajniej w świecie po tylu latach dźwigania swoich, dodatkowo cudzych, bo Desire nie powstrzymywała się od zwierzeń, podobnie Lynette, Luke, momentami nawet Evan , problemów wysiadała psychicznie. Później przestała, słuchała, ale nie słyszała, utwierdzając się w fakcie, że tak będzie najlepiej.

- Des – powiedziałą Gwen trochę od niechcenia i wyszła z samochodu. Przerzuciła przez ramię torbę, posyłając Luke’owi przepraszające spojrzenie.

- No cześć, nie uwierzysz jak ci opowiem… - brunetka uśmiechnęła się do mężczyzny na pożegnanie, razem z koleżanką kierując się w stronę ogromnego wejścia. Jednym uchem wpuszczała jej słowa, drugim je wypuszczając, a gdy pokonawszy liczne, marmurowe schody znalazły się w środku, od razu rozpoczęła poszukiwania wzrokiem Victora Firenley’a – wykładowcy historii.

- … i wtedy Gabe zaczął zachowywać się, jak totalny zbok. Jezusie, myślałam że Genny wyjdzie z siebie. Prawie poczerwieniała z zazdrości – ostatnią rzeczą, o której Gwen chciała słuchać w tamtym momencie była piątkowa impreza. Przygody znajomych doprawdy interesowały ją tak bardzo, jak zeszłoroczny śnieg, to znaczy w ogóle.

Próbowała bowiem złapać spojrzeniem sylwetkę mężczyzny w średnim wieku, którego tak rozpaczliwie potrzebowała. Musiała z nim porozmawiać, musiała dowiedzieć się, czy ma choć cień szansy, dostać się na praktyki do Philipa Shella – jednego z najpopularniejszych, nowojorskich adwokatów.

- … A kiedy Kinney wziął kolejnego drinka ona wyszła. Rozumiesz to?! Genevive Bell wyszła przed drugą! – pisnęła Desire może zbyt głośno. Momentalnie studenci obecni na korytarzu spojrzeli po niej z pogardą. Wszyscy lubili blondynkę, jednak nikt nie lubił jej plotek. Desire należała do osób nadto gadatliwych i często ubarwiała swoje historie – jeśli Gabe i Gen zerwą może wreszcie będę miała szasnę? – zapytała ciszej, na co Gwen wywróciła teatralnie oczami. Prawdę mówiąc nie wiedziała, co Desire robi na studiach prawniczych. Nigdy się tym nie interesowała, a znały się od podstawówki. W głowie dwudziestodwulatki urodziły się pewne podejrzenia, dokładniej nacisk wymagających rodziców. Des od zawsze miała łatwiej z powodu  „idealnej”, starszej siostry, czego Gwen nienawidziła całą sobą, mianowicie oceniania za nazwisko. Tak, Chamberlain w dowodzie coś oznaczało, lecz Lynette zrujnowała już obraz ideału tej rodziny.

- Des, możesz skończyć gadać? – fuknęła wreszcie prosto z mostu, gdy na końcu korytarza dostrzegła Firenley’a i zanim Desire zdążyła wyrazić swoje zbulwersowanie Gwen czmychnęła, wskazując znacząco na wykładowcę.

W głębi duszy obawiała się tej rozmowy, jednak wszystko było lepsze od wysłuchiwaniu kolejnych opowieści o tym, jaki to Gabe jest wspaniały. Każdy, kolejny obiekt westchnień kochliwej Desire był „wspaniały” i każdy miał do siebie to samo - przyciągał naiwne kobiety. Czasem miała wrażenie, że Des idealnie dogadałaby się z Lynette i nad tym właśnie rozmyślając zaczepiła Victora Firenley’a.

- Dzień dobry, mogę zająć chwilkę? – momentalnie jej zmęczony, pretensjonalny ton stał się przesłodzony, a na twarzy zagościł cień nieszczerego uśmiechu.

- Jasne, coś nie tak? – mężczyzna poprawił ogromne okulary i odchrząknął wlepiając pytające spojrzenie w Gwen. Mimo swoich lat dobrze się trzymał.

- Chodzi o to spotkanie, wie pan… - zaczęła wyłamywać skostniałe palce ze zdenerwowania, gdy Victor przerwał jej wpół zdania.

- No właśnie, Gwen. Wytypowaliśmy już osobę, która najbardziej skorzysta na tych praktykach – brunetka wstrzymała oddech. Nie miała pojęcia, że z chwili na chwilę temperatura ludzkiego ciała może aż tak spaść. – Desire Cooper… - wtem zamarła. Jej świat zawirował, a uśmiech stał się jeszcze bardziej sztuczny, o ile to w ogóle możliwe. Desire. Desire, która z ledwością opisywała przebieg drugiej wojny światowej i nie potrafiła wymienić najprostszych podpunktów kodeksu karnego miała otrzymać szansę na skalę światową? Gwen pomyślała, że jeśli nie wybuchnie ze złości, po prostu zacznie tupać, niczym małe dziecko.

- Z całym szacunkiem, panie Firenley – przełknęła gulę, która urosła w jej gardle – nie wydaje mi się, aby Desire…

- Ja wiem, starałaś się, ale może za rok? – policzek. To zabolało ją bardziej niż siarczysty policzek.

- Chodzi o Mary Cooper? – nie wytrzymała. Wiedziała, że tym razem nie zdoła ugryźć się w język i wyrzuci mu wszystkie zaliczenia związane z Mary – siostrą Desire.

- Ale chwileczkę, co to ma do rzeczy, panno Chamberlain? – oburzył się wykładowca.

- Z resztą… - Gwen przegryzła wargę wyciągając z torby plik papierów umieszczonych w koszulce – może za rok – podała Victorowi pracę – to te próbki, o które pan prosił… Ja, ja mam zaraz… Muszę iść, do widzenia – rzuciła przepraszająco, a gdy obróciła się na pięcie, pokierowała kroki bezpośrednio do wyjścia, wymijając po drodze Desire.

- Hej, co jest? Gdzie idziesz? – zmartwiła się blondynka.

- Nic, tata zadzwonił – Gwen zdecydowała się na najprostsze kłamstwo. Wszystko, aby móc stamtąd uciec – odnośnie… Gratuluję – ją, podobnie jak Firenley’a obrzuciła nieszczerym grymasem, a w ostateczności pchnęła hebanowe drzwi.

Kiedy znalazła się na świeżym, ostrym powietrzu odszukała w głębi torby papierosa. Paliła okazjonalnie, tylko wtedy, kiedy stres ją wykańczał. Paczka spokojnie wystarczała na kilka tygodni, czasem nawet miesięcy.

 Zaciągnąwszy się dymem ruszyła w stronę przystanku autobusowego i właśnie w ten sposób spędziła resztę dnia. Mianowicie popalała, jeżdżąc po Cliff Of Thorns bez celu. Czekała tylko, aż zapadnie zmrok, by móc porozmawiać z Luke’iem, ale i on ją wystawił. Musiał pomóc ojcu w wypełnianiu jakiś papierów, Lynette pracowała dorywczo w miejscowym barze – „Black Cat”, Desire umówiła się ze znajomymi z uczelni, dlatego Gwen został tylko Evan.

Wchodząc do domu nie miała pojęcia, co ją czeka. Musiała odnaleźć klucze, ponieważ drzwi były zamknięte, a wszystkie światła wygaszone. Spoglądając na zegarek zmarszczyła czoło. Dochodziła ósma, więc Evan powinien szykować się do wyjścia na kręgle, nie było opcji, aby czmychnął wcześniej. Zostało mu pełne trzydzieści minut, Gwen natomiast planowała wykorzystać tę połowę godziny, na ubłaganie ojca, żeby został i z nią porozmawiał. Tęskniła za czasami, w których poświęcał jej pełną uwagę, wtedy bowiem nie była pewna niczego. Stał się nieobliczalny i albo traktował córkę jak pięciolatkę, albo jak obcą osobę. Uważał ją za odpowiedzialną, samowystarczalną feministkę, wykapaną Cameron, ale zapominał o jednym. Gwen mimo wszystko wciąż potrzebowała taty.

- Jesteś jeszcze?! – zawołała kładąc torebkę na fotelu, ale odpowiedziało jej tylko echo, odbijające się od ścian dużego, nowoczesnego domu. Westchnąwszy ciężko zapaliła światło w kuchni i wyciągnęła z lodówki sok pomarańczowy, który swoją drogą uwielbiała. Przeniosła wzrok na szafkę z kryształowymi szklankami, a następnie na stół. Nie zdążyła się napić, gdyż coś innego przykuło uwagę Gwen. Mianowicie kartka kancelaryjna spoczywająca niewinnie na marmurowym blacie. Kobieta odłożyło sok i chwyciła w dłonie, jak się później okazało, list.

Czytając każde, kolejne słowo wstrzymywała oddech, marszczyła brwi, bądź oblizywała wargi. Nie mogła uwierzyć w tekst, który miała czarno na białym, tuż przed sobą. I niby to takie nic, błahostka, ale tamtego, nieszczęśliwego dnia było dla Gwen Chamberlain ostatnim gwoździem wbitym w wieko trumny. Zdrętwiałymi dłońmi zgniotła papier i wrzuciła go do śmieci. Pewnym krokiem ruszyła w stronę barku, wyciągnęła butelkę najdroższej whisky i nie wahając się ani przez moment pociągnęła spory łyk, a potem kolejny i kolejny, czując jak bursztynowy płyn pali przełyk. Nie przejmowała się tym, nie przejmowała się już niczym.

Chwytając telefon w dłoń wybrała numer Lynette, która rzecz jasna nie raczyła odebrać. Dlatego nagrała się na pocztę.

- Tata poleciał do Chicago, nie będzie go do końca miesiąca – rzekła oschle szukając w torbie kluczyków do auta. – tak, nie zjawi się na prezentacji – wciąż mówiła w sposób cierpki, a gdy znalazła pożądane klucze, nie zamykając za sobą drzwi domu, odbezpieczyła samochód. – ale się nie martw – wsiadła kładąc jedną dłoń na kierownicy – żadnej prezentacji nie będzie – później rzuciła słuchawką, odpalając. Coś w niej pękło. Tamtego - dobitniej -ostatniego dnia poczuła, że umiera. Każda porażka okazała się ciosem, odnosiła wrażenie, że ktoś ją policzkuje. Począwszy od Evana, przez Lynette, Desire i Victora, skończywszy na o ironio, Evanie! Gwen nie potrafiła dłużej udawać, nie potrafiła bezskutecznie robić dobrej miny do złej gry. Nawet silne, odpowiedzialne kobiety muszą od czasu do czasu zrobić coś złego, coś głupiego, a to było najgłupszym ruchem Gwen Chamberlain, ponieważ wybuchła po prawie dwudziestu dwóch latach tłumienia emocji, nie wiedziała, skąd mogła wiedzieć?

Rozmyślając nad wszystkim i niczym skierowała się w stronę wyjazdu z Cliff Of Thorns i ślepo docisnęła pedał gazu. Działała pod wpływem alkoholu, między innymi dlatego nie potrafiła dostrzec dwóch lamp, kierujących się prosto na nią. Pędziła na oślep, wiedziała tylko, aby wrzasnąć, gdy granatowe Camaro wjechało prosto w jej auto.

Samochody się zderzyły, wywróciły przyciskając jej ciało do zmokłej jezdni, ale tego nie mogła już widzieć. Straciła przytomność, a potem… Potem była tylko czarna, bezkresna pustka. 

A więc za nami rozdział Pierwszy! Tak, mam świadomość tego, że jest bardzo, bardzo, bardzo nudny, ale takie też są potrzebne. Przynajmniej moim zdaniem. Poznaliście już jedną z głównych bohaterów - Gwen Chamberlain i gdybym mogła pociągnęłabym akcję dalej, ale komu chce się czytać rozdziału dłuższe niż dziesięć stron w wordzie? Na potrzeby blogspota podzieliłam swoje kilkunastostronne rozdziały na takie króciutkie, aby było po prostu łatwiej. Sprawdzając rozdział drugi zorientowałam się, że zapomniałam o niektórych postaciach, mam na myśli zakładkę, jednak postanowiłam, że musicie zdać się na swoją wyobraźnię. Zmieniłam tylko imię narzeczonego Gwen, jednak to nieważne. Następny rozdział jest dużo ciekawszy, więcej w nim "magii", wręcz cały jest nią przesączony, nią i pozostałymi, głównymi bohaterami. Także to tylko takie małe prowadzenie. Mam nadzieję, że ono Was nie zniechęci. Także czekam na opinie, skargi, zażalenia, sama w miarę możliwości staram się odwdzięczyć. Zaczęłam już czytać u Sky KLIK, a u Evelyne Monster  KLIK skończyłam rozdział czwarty! Także jak widzicie się staram :) Pozdrawiam też Pijawkę - jedyne opowiadanie o zespole One Direction, które czytam! KLIK. No i dziękuję za miłe przyjęcie, nie spodziewałam się tak licznego zainteresowania opowiadaniem. Trochę się boję, że po jedynce wszystko ulegnie zmianie. No cóż, poczekamy, zobaczymy. Także pozdrawiam i dobranoc.  Na sam koniec mam jeszcze małą informację do spamerów:

Bardzo ważna informacja!

Drogi spamujący. Ja rozumiem, że tylko wklejasz tekst z nadzieją, że ktoś wpadnie, ale proszę, nie trudź się, jeśli nie planujesz skomentować mojej historii. I nie chodzi o jakiś szczególny komentarz, zależy mi na marnym "fajnie" ponieważ nie wszyscy do komentowania są stworzeni. Proszę, uszanuj moją pracę i przeczytaj chociaż prolog. Nie zmuszam do czytania, chociaż powiedz, że to nie twój klimat, albo że mnie nie lubisz. Ale proszę tylko o prolog bądź opis, czy to tak wiele? 

Z poważaniem, Ja

 

Moje wyobrażenie Gwen, znacie tę aktorkę? I jak Wy ją widzicie?

~*~